In het begin van de herfst viel mijn oog op een wilde kastanje schil. Een mooie sterke bolle vorm met mooie stekels lag op de grond.
In mijn hoofd zag ik voor mij een groot vlak met alleen deze bolle stekelige vormen, een heel tapijt ervan.

Er staat aan de Deurningerstraat in Enschede een supermooie kastanjeboom met zijn laaghangende takken tot aan de grond. Daar heb ik twee keer een plastic zak vol geladen met met mooie bolsters. De dames van de gym verwezen mij naar het kastanjelaantje aan de Oude Hoge Boekelerweg op Stokhorst. Daar nog een tas vol geraapt.

Eerst met koperdraad de  bolsterdelen aan elkaar gebonden met koperdraad. Ging erg lastig. Eerst met een spijker er een gat in slaan. En dan met koperdraad er door heen. Dit ging naar mijn zin wel erg lang duren. Zere vingertoppen kreeg ik ervan.

De bolsters vast timmeren leek me ook wel wat. Ik wilde eerst een goede ondergrond vinden. Bijvoorbeeld gebold hout als van een schild. Maar ik kwam er achter dat je triplex niet kan buigen nadat je het hout een nacht in het water hebt gelegd.

Toen vond ik een houten wiel. Een deel van een kabelklos denk ik.

Ik timmerde de bolsters zo vast dat je de spijkers daarna niet meer kon zien. Dakpansgewijs neergelegd en door de herhaling krijg je er een mooie structuur in. Met één deel werkte ik naar binnen toe en het andere deel naar de buitenrand toe. Aan het eind had ik nog voornamelijk de kleine en plattere delen over. Met messing spijkers heb ik de buitenrand vastgezet.

De binnenkant van de wilde kastanje bolster is ook mooi. Het deel wat ik met koperdraad had vast gemaakt heb ik verwerkt in het centrum.

Een mooi werk om in te leveren bij ‘Landschap in mijn hoofd’ met de titel ‘Schild’.

Het is voor de eerste keer dat ik werk exposeer zonder dat er klei en keramiek in verwerkt is.